Macun satan amca ile biraz konuştuk.Şivesi hiç yabancı değildi.Beni ona yakınlaştıran şivesinin tınılarını hemen hissettim. Sormadan edemedim:-MEMLEKET NERESİ ACABA?
-RUMELİ
-AAAA,BENİM BABAM DA RUMELİLİLİ! BİZ MANASTIR, YA SİZ?
-ÜSKÜP. VARDIR ORALARDA AKRABALARINIZ.GİDERSEN ONLARI ZİYARETE ''OHRİ'' GÖLÜNE MUTLAKA GİDİN.
-AH, NE KADAR İSTERİM GİTMEK.ANCAK BENİM DEDEM KÜÇÜKKEN GÖÇ EDİLMİŞ,TÜRKİYE'YE.
-AMA MUTLAK VARDIR AKRABALAR.ARAŞTIRIN, BULUN ONLARI, GÖTÜRTÜN KENDİNİZİ O GÖLE.
-KISMET AMCACIĞIM.ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM. İYİ GÜNLER.TEKRAR GÖRÜŞMEK DİLEĞİYLE...
Ne kadar kibardı. Kendisiyle konuşurken şunu farkettim; geçmişten gelen bir zerafet vardı. Dedelerinden, büyüklerinden miras kalmış ve evlâtlara, torunlara aktarılmak için ödünç alınmış bir kültüre sahipti, amca.Köklerime, tarihe şahitlik ediyor gibi hissettim. Duygularımı anlatmak çok zor. Hani bazen olur ya, duygularınızı nasıl ifade edeceğinizi bilemezsiniz.İşte tam da bu durumdayım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder